Yavuz Bülent Bâkiler - Şaşırdım Kaldım İşte

"Şaşırdım Kaldım İşte, bilmem ki nemsin" - Bu eşsiz şiir, geçmişle hesaplaşan bir ruhun kendini arayışını, “kaçma” ve “kaçmama” ikilemini derin bir metaforla dile getiriyor. Bâkiler’in kendine has vurgusuyla hayat bulan bu eser, duygu ve zihnin fırtınasını kalbe dokunur şekilde aktarıyor.

Sözde senden kaçıyorum
Dolu dizgin atlarla,
Bazen sessiz sevdasın
İpekten kanatlarla.

Ama sen hep bin yıllık bilenmiş inatlarla
Karşıma çıkıyorsun,
En serin imbatlarda
Adını yazıyorum.
Bulduğun fırsatlarla
Yüreğimin başına noktalarla, hatlarla
Başbaşa kalıyorum sonunda heyhatlarla.

Ne olur bir gün beni
Kapından da olsa dinle,
Öldür bendeki beni
Sonra dirilt kendinle.
Çarpsan kara sevdayı
En azından yüz binle,
Nasıl bağlandığımı
Anlarsın kemendinle.

Kaç defa çıkıp gittim
Buralardan yeminle,
Ama her defasında
Geri döndüm seninle.
Hangi düğüm çözülür
Nazla, sitemle, kinle?
Ne olur bir gün beni
Kapından da olsa dinle.

Şaşırdım kaldım işte,
Bilmem ki n’emsin;
Bazen kız kardeşimsin,
Bazen öp öz annemsin;
Sultanımsın susunca,
Konuşunca kölemsin;
Eksilmeyen çilemsin,
Orada ufuk çizgim,
Burda yanım yöremsin;
Beni ruh gibi saran
Sonsuzluk dairemsin.

Çaresizim, çaremsin;
Şaşırdım kaldım işte,
Bilmem ki n’emsin.